කවියෝ....උඹ දන්නව ද. මම කවියෙක් නෙමෙයි. කවියෙක් වෙන්න හීන දකින පුංචි ළමයෙක්. මට පුංචි ආදරයක මිහිර දැනෙමින් තියෙනවා. ඒත් ඒ ආදරය දෙන හිත දරාගන්න තරම් මම ලොකු කෙනෙක් නෙමෙයි. ඈත කඳුකරයක තරුණයෙක්ට කොහෙත් ම ඒ ආදර සිත පිළිගත්තත් ඉස්සරහට ලොකු අභියෝග ගොඩකට මූණ දෙන්න වෙනවා. මං හැම තැනම හොයමින් හිටියා ලස්සන ගෑනු ළමයෙක් හුඟාක් පොත් කියවපු. විශේෂයෙන් ළමා කතාන්දර හුඟක තමන්ගේ චිත්‍ර කුරුටු ගාපු ළමයෙක්. මට ඇත්තට ම ඒ ළමයා හම්බ උනා.
ඒ ළමයා කැමති වෙන්නේ කවි ලියන කොල්ලෙකුට. දැන් ඉතිං මට කවි ලියන්න ම හේතුවක් හැදිලා. මං දන්නවා ඒ පුංචි කවිකාරි ඉස්සරහට මට ආදරය කරාවි. කරන්න දෙයක් නැහැ. මම උඹෙන් හෝ කවියක් හොරකම් කරන්න ද. ඒත් ඒක හුඟක් නරක වැඩක්. එළිසමය පොඩ්ඩක් වැරදුනත් මම ම කවියක් ලියන්නට හිතන්නම්. ඇත්තට ම කවි ලියන එක ලේසි නෑ. කොහෙන් ඒ කවිය ආවා ද දන්නෙ නැහැ. ඉතිං නරුමයෝ...මගේ හිතට ලස්සන කවියක් එනකම් මම බලා ඉන්නවා. මං දන්නවා උඹට හොඳ කවි සිතිවිලි එනවා කියලා. උඹ දන්නව ද. මට හුඟක් ළමා කතා මග හැරිලා. මම දන්නේ නෑ මේපල් කොළ. ලස්සන සුරංගනාවෝ. සිසරය ගිම්හානය හෝ සරත් සෘතු. මොක ද මට ළමා කතා මග හැරුණා.
ඒ ගෑනු ළමයා ජීවත් වෙලා ම තියෙන්නේ පොත් එක්ක. චිත්‍රකතා පත්තර දැන් නාවාත් ඒ ළමයාගේ ගෙදර චිත්‍රකතා පත්තර හුඟාක් තියෙන බව කීවා. මම චිත්‍රකතා දැකලා නැහැ. ඒ ළමය කියවන්න ආස දවසට එක චිත්‍රකතා එකතුවක් අතට අරගෙන කියවන බව කීවා. මම නම් ඒ කාලය කරුවල දොළේ වතුර එක්ක නටන්න වියදම් කළ බව කීවා ම ඒ ළමයා ආසාවෙන් උඩ පැනලා කිව්වා මෙහෙම.
මම පොත්වලින් හොයපු ලෝකය ඔයාට ඇත්තට ම ලැබිලා. මාවත් එක්ක යන්න පුලුවන් ද ඒ දිහාවට.
මම දැන් ඇත්තට ම ලබා දෙන්න ඕන උත්තරය මොකක් ද. ඒ ළමයාව ඇත්තට ම එහ රැගෙන යන්නට බැහැ. විසාල ගිරි දුර්ඝයක් තරණය කළාට පසුවයි කරුවල දොල හමුවන්නේ. අපි හිතන තරම් ඒ ගමන ලේසි නැහැ.
වෙන දිහාවක ඒ වතුර මට හමුවෙලත් නැති කොට මම කොහොම ද බොරු කරුවල දොලක් මගේ හිත දිනාගත්ත ළමයට පෙන්වන්නේ.
මට මතක විදියට මේ ළමයා මුළු ඉස්කෝල පුස්තකාලයම ඉවර කරලා හය වසරේ ළමයෙක් කාලයේ දී ම. ඉතින් අන්තිමට ඇනා කැරණිනා පොත අමාරුවෙන් කියවන්න ගෙදර ගෙනියනකොට පුස්තකාල බාර මිස්ගේ ඇස් ගිහින් නලලෙ වැදිලා.
ළමයො ඔය පොත ඔය ළමයට උස්සගන්නවත් පුළුවන් ද?. ඉතිං කවියෝ මං වැටිලා හිටියේ ලොකු අමාරුවක. ඇත්තට ම මට මං ගැන බයක් තිබුණේ ම නැති තරම්. හැබැයි ඊට වඩා විසාල කතාන්දරයක් ලියන්න සිද්ධවෙනවා. ඒක මම දන්නවා.
මට ඉස්කෝලෙ පුස්තකාලයක් විතරක් තියෙද්දි මේ ළමයාට වයසේ හැටියට පොත් අරං දෙන පුරුද්දක් තිබී තියෙනවා. මගේ පුංචි ඉස්කෝලෙට තිබ්බෙ පොත් කබඩ් දෙකක් විතරයි. ඒත් මේ දැරිවිට පොත් කබඩ් බර ගානක් ගෙදර තිබී තියෙනවා. ඉතිං හුඟක් දුර කල්පනා කරලා මම තීරණය කරමින් හිටියා. හැබැය් මම ලෝකයට හුඟක් අමාරු තීරණ බාර දීලා ජීවත් වුණා.
මිනිස්සු ආදරය අහිමි කරගන්න හිතාවි ද. අහිමි ආදරයට වඩා කාලයට බලාපොරොත්තු බාර දෙන එක නේද හොඳ.
ඉතිං පුංචි කවියෝ. අලුත් කවියක් පත්තරේ මම දැක්කේ නැහැ. හරිම අමාරු කාරියක් උනත් මම හිතන්නේ නෑ ඔබේ කවියක් සංස්කාරකතුමා අතහරීවි කියලා.
